ODPOWIEDZIALNOŚĆ Archives - Strona 4 z 12

Basen, kąpielisko – zasady bezpieczeństwa

Maria Tomaszewska -Pestka 2 czerwca, 2014

Zbliża się sezon letni, prasa donosi o tragicznych wypadkach na basenach (8-latka topiła się na basenie, Fałszowali uprawnienia WOPR).

Poniżej akty prawne i wybrane zasady bezpieczeństwa za basenie i kąpielisku.

Ustawa z dnia 18.08.2011 o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych:

m.in art 5 ust 2

2. Do obowiązków zarządzającego wyznaczonym obszarem wodnym należy:
1) w przypadku kąpieliska, pływalni oraz innych obiektów dysponujących nieckami basenowymi o łącznej powierzchni powyżej 100 m2 i głębokości ponad 0,4 m w najgłębszym miejscu lub głębokości powyżej 1,2 m:
a) wytyczanie strefy dla umiejących i nieumiejących pływać,
b) wydzielanie brodzika dla dzieci;
2) zapewnienie stałej kontroli wyznaczonego obszaru wodnego przez ratowników wodnych;
3) utworzenie stanowiska do obserwacji wyznaczonego obszaru wodnego;
4) wyposażenie w sprzęt ratunkowy i pomocniczy oraz urządzenia sygnalizacyjne i ostrzegawcze (wzrokowe i słuchowe);
5) oczyszczanie powierzchni dna obszaru przeznaczonego do pływania lub kąpieli z wszelkich przedmiotów
mogących spowodować skaleczenie lub inny wypadek;
6) upowszechnianie zasad korzystania z wyznaczonego obszaru wodnego;
7) zapewnianie przekazywania informacji o dopuszczalności lub zakazie korzystania z wyznaczonego obszaru wodnego.

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 6 03 2012 r. w sprawie sposobu oznakowania i zabezpieczania obszarów wodnych oraz wzorów znaków zakazu, nakazu oraz znaków informacyjnych i flag

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 27.02.2012 w sprawie wymagań dotyczących wyposażenia wyznaczonych obszarów wodnych w sprzet ratunkowy i pomocniczy…

m.in § 2. 1. Kąpielisko wyposaża się w:
1) ratowniczą łódź motorową – jedna na każde 400 m linii brzegowej;
2) ratowniczą łódź wiosłową – jedna na każde 100 m linii brzegowej;
3) koło ratunkowe z nietonącą linką o długości 25 m lub pasy ratownicze – jedna sztuka na każde 50 m linii brzegowej,
umieszczone w pobliżu lustra wody;
4) żerdzie ratunkowe na kąpieliskach posiadających pomosty stałe lub pływające – dwie sztuki;
5) liny asekuracyjne o długości minimum 80 m na kołowrotku lub w zasobniku linowym – jedna na każde 100 m linii
brzegowej;
6) tubę głosową elektroakustyczną na każdym stanowisku ratowniczym;
7) tablicę do zamieszczania informacji o temperaturze wody i powietrza, szybkości wiatru oraz wysokości fali;
8) akustyczny sygnał alarmowy typu gwizdek, gong, dzwon lub syrena – po jednej sztuce na każdym stanowisku ratowniczym;
9) środki łączności między stanowiskami ratowniczymi;
10) rzutki ratunkowe – po jednej sztuce dla każdego ratownika wodnego;
11) lornetki – jedna sztuka na każdym stanowisku ratowniczym;
12) zestaw do nurkowania (płetwy, maska, fajka) – po jednym komplecie dla każdego ratownika wodnego;
13) podwyższone stanowiska ratownicze dla ratowników wodnych – jedno na każde 100 m linii brzegowej;
14) maszt wraz z kompletem flag przy każdym stanowisku ratowniczym;
15) sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne.

Rozporządzenie Ministra Sprawa Wewnętrznych z dnia 23.01.2012 w sprawie minimalnych wymagań dotyczących liczby ratowników wodnych zapewniających stała kontrolę wyznaczonego obszaru wodnego

m.in

§ 2. Ustala się minimalne wymagania dotyczące liczby ratowników wodnych zapewniających stałą kontrolę wyznaczonego
obszaru wodnego:
1) w przypadku kąpielisk:
a) śródlądowych na każde 100 m linii brzegowej – jeden ratownik wodny od strony lądu i jeden ratownik wodny od
strony lustra wody, przebywający na łodzi lub platformie umożliwiającej obserwację i umieszczonej poza strefą dla
umiejących pływać,
b) nadmorskich na każde 100 m linii brzegowej – trzyosobowe zespoły ratowników wodnych, w tym co najmniej jeden ratownik wodny od strony lustra wody;

___________________________________________

Kwestia sporną zapewne będzie zasada odpowiedzialności za szkody wyrządzone w związku z funkcjonowaniem basenu – ogólna zasada winy czy też zasada ryzyka. Tutaj nie rozstrzygniemy tego sporu. Jeżeli nawet przyjąć zasadę winy – to bardzo surowe uregulowanie obowiązków zarządzające, powoduje że wykazanie zawinionego działania lub zaniechania nie będzie trudne.

Photo credit: Christophe Becker / Foter /Creative Commons Attribution-NoDerivs 2.0 Generic (CC BY-ND 2.0)

LIKWIDACJA SZKÓD - OBSŁUGA ROSZCZEŃ, ODPOWIEDZIALNOŚĆ basen, kąpielisko Brak komentarzy

OC pracownika za mienie powierzone – niezależna od winy

Maria Tomaszewska -Pestka 27 maja, 2014

Zgodnie z art 124 Kodeksu pracy, pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

1) pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności,

2) narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze,

odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

Pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Od odpowiedzialności wskazanej powyżej pracownik może się uwolnić, jeżeli wykaże, że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych, a w szczególności wskutek niezapewnienia przez pracodawcę warunków umożliwiających zabezpieczenie powierzonego mienia.

Jest to regulacja specjalna w stosunku do regulacji odpowiedzialności cywilnej pracownika za szkodę wyrządzoną pracodawcy (art 114 i nast k.p.) . W regulacji ogólnej niezbędną przesłanką jest wykazania winy pracownikowi przez pracodawcę . W regulacji odpowiedzialności za mienie powierzone z obowiązkiem zwrotu lub wyliczenia , wina nie musi zostać wykazana. Aby uwolnić się od odpowiedzialności pracownik musi udowodnić, że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych.

Zajrzyj także : Ograniczona odpowiedzialność pracownika

Tutaj wyrok Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 16.01.2014 VIII Pa 140_13 w sprawie o odszkodowanie wytoczone przez pracodawcę wobec pracownika i fragment uzasadnienia:

„odpowiedzialność materialna za mienie powierzone z obowiązkiem zwrotu lub do wyliczenia się jest odmiennym reżimem odpowiedzialności pracowniczej. Podstawową przesłanką omawianej odpowiedzialności jest prawidłowe powierzenie mienia do zwrotu lub do wyliczenia się. Kolejną przesłanką jest powstanie szkody w powierzonym mieniu. Dopiero w chwili wystąpienia szkody, pracownik może zostać pociągnięty do odpowiedzialności z art. 124 k.p., o ile nie udowodni, że szkoda nastąpiła z przyczyn od niego niezależnych. Jeżeli natomiast pracownik nie może tego udowodnić, a pracodawca wykaże fakt zaistnienia szkody w mieniu prawidłowo powierzonym, oraz że stworzono pracownikowi warunki umożliwiające mu zabezpieczenia mienia, przyjmuje się, że szkoda nastąpiła z winy pracownika i w związku przyczynowym z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem obowiązków pracowniczych. Przy mieniu powierzonym pracodawca nie ma więc obowiązku udowodnienia winy pracownika, wystarczy wykazanie szkody. Z faktu bowiem, że mienie zostało prawidłowo powierzone, wynika, że ujawnione w nim braki są następstwem zaniedbań pracownika.(…)”

Photo credit: Sean MacEntee / Foter / Creative Commons Attribution 2.0 Generic (CC BY 2.0)

LIKWIDACJA SZKÓD - OBSŁUGA ROSZCZEŃ, ODPOWIEDZIALNOŚĆ oc pracownika Brak komentarzy

OC rowerzysty – zasady ruchu

Maria Tomaszewska -Pestka 26 maja, 2014

Zasady ruchu rowerzystów reguluje Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym..

Poniżej kilka najistotniejszych zasad mających znaczenia dla OC rowerzysty w przypadku kolizji z innym pojazdem lub potrącenia pieszego:

Zasady dotyczące kierującego rowerem:

1) Kierujący rowerem obowiązany poruszać się po poboczu, chyba że nie nadaje się ono do jazdy lub ruch pojazdu utrudniałby ruch pieszych. Na skrzyżowaniu i bezpośrednio przed nim kierujący rowerem może poruszać się środkiem pasa ruchu, jeśli pas ten umożliwia opuszczenie skrzyżowania w więcej niż jednym kierunku, z zastrzeżeniem art. 33 ust. 1. (poniżej punkt 3) (art 16 UPoRD)

2) Kierującemu rowerem zabrania się jazdy po chodniku (art 26 UpoRD)

3) Kierujący rowerem jest obowiązany korzystać z drogi dla rowerów lub pasa ruchu dla rowerów, jeśli są one wyznaczone dla kierunku, w którym się porusza lub zamierza skręcić. Kierujący rowerem, korzystając z drogi dla rowerów i pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustępować miejsca pieszym (art 33 ust 1 UPoRD)

4) Kierujący rowerem może wyprzedzać inne niż rower powoli jadące pojazdy z ich prawej strony (art 24 UPoRD)

5) Dziecko w wieku do 7 lat może być przewożone na rowerze, pod warunkiem że jest ono umieszczone na dodatkowym siodełku zapewniającym bezpieczną jazdę (art 33 ust 3 UPoRD)

6) Zabrania się kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu (art 45 UPoRD)

7) Dopuszcza się wyjątkowo jazdę po jezdni kierującego rowerem obok innego roweru lub motoroweru, jeżeli nie utrudnia to poruszania się innym uczestnikom ruchu albo w inny sposób nie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego (art33 ust 3a UPoRD)

Zasady kierującego innym pojazdem wobec rowerzysty:

1) Kierujący pojazdem w razie wyprzedzania roweru jest zobowiązany zachować odstęp nie mniejszy niż 1 m (art 24 UPoRD)

2) Kierujący pojazdem, zbliżając się do przejazdu dla rowerzystów, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa rowerowi znajdującemu się na przejeździe. Kierujący pojazdem, który skręca w drogę poprzeczną, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa rowerzyście jadącemu na wprost po jezdni, pasie ruchu dla rowerów, drodze dla rowerów lub innej części drogi, którą zamierza opuścić. Kierujący pojazdem, przejeżdżając przez drogę dla rowerów poza jezdnią, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa rowerowi.(art 27 UPoRD)

Zasady dotyczące pieszego wobec kierujących rowerem:

1) Korzystanie przez pieszego z drogi dla rowerów jest dozwolone tylko w razie braku chodnika lub pobocza albo niemożności korzystania z nich. Pieszy, z wyjątkiem osoby niepełnosprawnej, korzystając z tej drogi, jest obowiązany ustąpić miejsca rowerowi. Przepisu tego nie stosuje się w strefie zamieszkania. W strefie tej pieszy korzysta z całej szerokości drogi i ma pierwszeństwo przed pojazdem. (art 11 UPoRD)

Photo credit: ginnerobot / Foter / Creative Commons Attribution-ShareAlike 2.0 Generic (CC BY-SA 2.0)

LIKWIDACJA SZKÓD - OBSŁUGA ROSZCZEŃ, ODPOWIEDZIALNOŚĆ oc rowerzysty Brak komentarzy

Powódź – czy można pozwać samorząd?

Maria Tomaszewska -Pestka 22 maja, 2014

Media donoszą o pozwach przeciwko samorządom – gminom, powiatom i województwom. Niektóre sprawy z powodzi z 2010 roku sprawy toczą się do dziś. Oto kilka doniesień z 2010:

z Kędzierzyna

http://www.tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju,3/pozwali-samorzad-bo-zalala-ich-powodz,145203.html

z Sandomierza

http://wiadomosci.onet.pl/kielce/ruszyl-proces-z-pozwu-zbiorowego-powodzian/eeeh6

z Piaseczna

http://samorzad.infor.pl/wiadomosci/artykuly/437140,beda_kolejne_pozwy_zbiorowe_poszkodowanych_przez_powodz.html

z Wrocławia

http://www.mmwroclaw.pl/332255/2010/7/24/mieszkancy-kozanowa-przygotowuja-pozew-zbiorowy?category=news

Zgodnie z Ustawą z dnia 18 lipca 2001 Prawo Wodne ochrona przed powodzią jest zadaniem organów administracji rządowej i samorządowej. Ochronę ludzi i mienia przed powodzią realizuje się w szczególności przez :

1) kształtowanie zagospodarowania przestrzennego dolin rzecznych lub terenów zalewowych;

2) racjonalne retencjonowanie wód oraz użytkowanie budowli przeciwpowodziowych, a także sterowanie przepływami wód;

3) zapewnienie funkcjonowania systemu ostrzegania przed niebezpiecznymi zjawiskami zachodzącymi w atmosferze oraz hydrosferze;

4) zachowanie, tworzenie i odtwarzanie systemów retencji wód;

5) budowę, rozbudowę i utrzymywanie budowli przeciwpowodziowych;

6) prowadzenie akcji lodołamania. (art 88k Ustawy Prawo Wodne)

Te zadania należą do organów i podmiotów wykonujących funkcje właścicielskie: Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej, Dyrektorów Parków Narodowych , Marszałków Województwa.

Obowiązki ochrony przeciwpowodziowej jednostek samorządu terytorialnego wynikają z ustaw: Ustawy o samorządzie gminnym, Ustawy o samorządzie powiatowym., Ustawy o samorządzie województwa.

Zgodnie z art. 7 ust Ustawy o samorządzie gminnym jednym z zadań własnych gminy są sprawy obrony przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego. Na postawie art. 31 a tej Ustawy wójt opracowuje plan operacyjny ochrony przed powodzią oraz ogłasza i odwołuje pogotowie i alarm przeciwpowodziowy. Jeżeli w inny sposób nie można usunąć bezpośredniego niebezpieczeństwa dla życia ludzi lub dla mienia, wójt może zarządzić ewakuację z obszarów bezpośrednio zagrożonych. Przykład gminnego planu ochrony przeciwpowodziowej jest Plan dla Gminy Wieliszew (żródło: www.wieliszew.pl)

Zgodnie z art. 4 Ustawy o samorządzie powiatowym powiat wykonuje zadania o charakterze ponadgminnym, w tym w zakresie ochrony przeciwpowodziowej, budowy i utrzymania powiatowego magazynu przeciwpowodziowego, Starosta opracowuje plan operacyjny ochrony przed powodzią oraz ogłasza i odwołuje pogotowie i alarm przeciwpowodziowy. Jako przykład planu operacyjnego bezpośredniej ochrony przed powodzią można wskazać Plan Starostwa w Lipsku (żrodło:www.powiatlipsko.pl)

Zgodnie z art. 1 ust 1 pkt 9 Ustawy o samorządzie województwa , województwo zajmuje się spawami ochrony przeciwpowodziowej, w szczególności wyposażeniem i utrzymaniem wojewódzkim magazynów przeciwpowodziowych. Jako przykład planu operacyjnego dla województwa można wskazać Plan dla województwa łódzkiego (żródło: www.lodzkie.eu)

Zgodnie z art. 16 ust 2 Ustawy Prawo wodne właścicielowi gruntów zalanych podczas powodzi nie przysługuje z tego tytułu odszkodowanie od właściciela wody. Jednak, zgodnie z ust 3 tego artykułu, właścicielowi gruntów zalanych podczas powodzi w wyniku nieprzestrzegania przepisów ustawy przez właściciela wody lub właściciela urządzenia wodnego przysługuje odszkodowanie na warunkach określonych w ustawie. Ustawa Prawo Wodne w art. 188 wskazuje, że do naprawienia tej szkody stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego. Roszczenie o naprawienie szkody przedawnia się z upływem 2 lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o zalaniu gruntu podczas powodzi.Prawo Wodne

Tutaj Wyrok sądu Okręgowego we Wrocławiu IC 1752_12 z dnia 19.12.2013. Jest to przykład oddalonego powództwa przeciwko Skarbowi Państwa. Jednakże Sąd w uzasadnieniu wskazuje odpowiedzialność Marszałka Województwa.

LIKWIDACJA SZKÓD - OBSŁUGA ROSZCZEŃ, OCENA RYZYKA, ODPOWIEDZIALNOŚĆ powódź Brak komentarzy

Nieruchomość wspólna – odkąd dokąd?

Maria Tomaszewska -Pestka 19 maja, 2014

Nieruchomość wspólna to grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali (art. 3 ust 2 Ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali) .Zarząd nieruchomością wspólną sprawuje wspólnota. Odpowiada za jej utrzymanie i stan techniczny. Jako przykłady nieruchomości wspólnej można wymienić: schody, windy, dach, ściany nośne, instalacje. Jednak definicja nieruchomości wspólnej nie daje odpowiedzi odkąd części budynku, urządzenia , instalacje są wspólną nieruchomością a odkąd są przedmiotem odrębnej własności lokalu.

Aby rozwiązać problem braku sprecyzowania pojęcia nieruchomości wspólnej, wspólnoty mieszkaniowe wprowadzają w regulaminie doprecyzowanie definicji . Doprecyzowanie może tylko rozgraniczyć elementy na styku tych nieruchomości, tam gdzie tego wymaga praktyka, aby za każdym razem przeprowadzania np. przeglądów czy usuwania awarii nie wracać do rozstrzygania tego problemu, i tak, np wspólnoty doprecyzowują ważną, z praktycznego punktu widzenia kwestię granic instalacji :

instalacja centralnego ogrzewania – od pierwszego zaworu za wymiennikiem w węźle cieplnym do indywidualnego ciepłomierza służącego do pomiaru ciepła w lokalu, a także instalacja w pomieszczeniach wspólnych,
instalacja gazowa – od głównego zaworu w budynku do zaworu na wejściu do kotłowni,
instalacja elektryczna – od złącza do indywidualnych liczników na wejściu do lokalu, tzw. obwody administracyjne – instalacja elektryczna w pomieszczeniach wspólnych wraz z urządzeniami oświetleniowymi umieszczonymi na zewnętrznych ścianach budynku oraz instalacja dzwonkowa,
instalacja wodociągowa, od pierwszego zaworu za wodomierzem głównym w budynku do indywidualnego wodomierza służącego do pomiaru wody zużytej w lokalu, a tak e instalacja w pomieszczeniach wspólnych,
instalacja kanalizacyjna, od pierwszej studzienki rewizyjnej, w tym piony, a także instalacja w pomieszczeniach wspólnych, podłączenia lokali w części znajdującej się poza tymi lokalami i syfony stropowe, z wyłączeniem odcinków służącym poszczególnym lokalom i znajdującym się w obrębie tych lokali, a tak e zewnętrzne i wewnętrzne rury spustowe.

Kwestia co jest nieruchomością wspólną stanowiła przedmiot rozstrzygnięć sądów, i tak:
a) balkon – Uchwała SN z dnia 7 marca 2008 r. III CZP 10/2008, fragment uzasadnienia:
„Elementy architektonicznej konstrukcji balkonu trwale połączone z bryłą budynku, i na ogół usytuowane na zewnątrz w stosunku do przestrzeni wykorzystywanej do wyłącznego zaspokajania potrzeb mieszkaniowych przez osoby zamieszkałe w lokalu, uznać należy za takie części budynku, które nie służą wyłącznie do użytku właściciela lokalu, a w konsekwencji – z mocy art. 3 ust. 2 ustawy – powinny być kwalifikowane jako stanowiące nieruchomość wspólną”
b) instalacja grzewcza – Uchwała SN z dnia 28 sierpnia 1997 r. III CZP 36/97, fragment uzasadnia:
„Instalacja grzewcza (w konkretnym stanie faktycznym instalacja c.o.) jest urządzeniem nie służącym wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Z urządzeń takich korzystają wszyscy właściciele lokali zarówno w ten sposób, że ciepło doprowadzane jest do przedmiotu ich własności, jak i w ten sposób, że ogrzewane są wspólne części budynku. Składnikiem tzw. współwłasności przymusowej są zarówno elementy instalacji znajdujące się poza poszczególnymi lokalami, jak i elementy znajdujące się w wydzielonych lokalach. Ustalenie zatem zakresu uprawnień każdego ze współwłaścicieli musi zostać dokonane z uwzględnieniem przede wszystkim przepisów ustawy o własności lokali, które stanowią lex specialis w stosunku do przepisów kodeksu cywilnego określających sytuację prawną współwłaścicieli.
W pierwszej kolejności należy sięgać do art. 13 ust. 1 omawianej ustawy, z którego wynika, że właściciel lokalu obowiązany jest korzystać z nieruchomości wspólnej w sposób nieutrudniający korzystania z niej przez innych współwłaścicieli. Ocena sposobu korzystania i jego skutków dla pozostałych współwłaścicieli musi zostać dokonana z uwzględnieniem konkretnych okoliczności. W stanie faktycznym, który legł u podstaw powstania rozpatrywanego zagadnienie prawnego, odłączenie lokalu od wspólnej instalacji centralnego ogrzewania i zainstalowanie innego systemu ogrzewania utrudniło innym współwłaścicielom korzystanie z nieruchomości wspólnej, przejawiające się koniecznością ponoszenia zwiększonych opłat za dostarczane ciepło lub też – ewentualnie – koniecznością poniesienia kosztów zainstalowania liczników pobieranej energii cieplnej. Oznacza to, że działania jednego ze współwłaścicieli, polegające na zmianie sposobu ogrzewania jego lokalu, pozostawały poza granicami przysługującego mu prawa. Możliwość ich podjęcia uzależniona była zatem od uzyskania zgody właścicieli pozostałych lokali”

c) Sufit i strop – wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13 sierpnia 2013 r., sygn. I ACa 484/13, fragment uzasadnienia:
„Sufit w postaci wykończenia, czy oświetlenia służy wyłącznie do użytku właściciela lokalu usytuowanego poniżej. Jednakże płyta podłogowa (stropowa) jako element konstrukcyjny budynku służy do ogólnego użytku i stanowi element za którego stan odpowiedzialności ponosi Wspólnota. W przypadku naruszenia tego elementu lub jego wad oddziaływujących na więcej niż jeden lokal, koszty związane z remontem i konserwacją odpowiedzialność ponosić winna Wspólnota.”

Photo credit: Sam Howzit / Foter / Creative Commons Attribution 2.0 Generic (CC BY 2.0)

LIKWIDACJA SZKÓD - OBSŁUGA ROSZCZEŃ, ODPOWIEDZIALNOŚĆ nieruchomość wspólna, wspólnota mieszkaniowa, zarząd nieruchomością Brak komentarzy

OC za produkt, OC kontraktowa a rękojmia i gwarancja

Maria Tomaszewska -Pestka 14 maja, 2014

Ubezpieczyciele w OWU OC wyłączają roszczenia z rękojmi i gwarancji. Różnie to formułują, m.in:

PZU w OWU OC dla Klienta Korporacyjnego stanowi, że ochrona ubezpieczeniowa nie obejmuje szkód, które ubezpieczony zobowiązany jest naprawić w ramach rękojmi lub gwarancji (par 9 ust 3)

Warta w OWU OC OC mówi , że zakres odpowiedzialności Warty nie obejmuje, szkód których naprawienie dochodzone jest na podstawie przepisów o rękojmi za wady, gwarancji jakości (par 6 ust 2 pkt 3)

Ergo Hestia w OWU OC z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej lub użytkowania mienia wyłącza szkody pokrywane na podstawie gwarancji i rękojmi (par 8 ust 2 pkt 3)

Kodeks cywilny, w artykule 566 w dziale Rękojmia za wady, daje kupującemu uprawnienie do żądania naprawienie szkody, którą poniósł przez to że zawarł umowę nie wiedząc o istnieniu wady.

Art 566
§ 1. Jeżeli z powodu wady fizycznej rzeczy sprzedanej kupujący odstępuje od umowy albo żąda obniżenia ceny, może on żądać naprawienia szkody poniesionej wskutek istnienia wady, chyba że szkoda jest następstwem okoliczności, za które sprzedawca nie ponosi odpowiedzialności. W ostatnim wypadku kupujący może żądać tylko naprawienia szkody, którą poniósł przez to, że zawarł umowę, nie wiedząc o istnieniu wady; w szczególności może żądać zwrotu kosztów zawarcia umowy, kosztów odebrania, przewozu, przechowania i ubezpieczenia rzeczy oraz zwrotu dokonanych nakładów w takim zakresie, w jakim nie odniósł korzyści z tych nakładów.
§ 2. Przepisy powyższe stosuje się odpowiednio, gdy kupujący żąda dostarczenia rzeczy wolnych od wad zamiast rzeczy wadliwych albo usunięcia wady przez sprzedawcę.

Roszczenie z tytułu poniesionej szkody wyrządzonej przez produkt może być dochodzone nie tylko w oparciu o przepisy o rękojmi, ale także w oparciu o przepisy o szkodzie wynikłej z niewykonania lub nienależącego wykonania zobowiązania. Sąd Najwyższy wypowiedział się w tej sprawie w wyroku z dnia 25.08.2004 IV CK 601/03 .

Fragment uzasadnienia:
„Odpowiedzialność sprzedawcy wobec kupującego z tytułu rękojmi za wady rzeczy (art. 556 k.c.) nie stanowi jedynej prawnej płaszczyzny, na podstawie której kupujący może domagać się określonej rekompensaty w związku z wadą rzeczy. Oprócz rękojmi i gwarancji, w przypadku wad rzeczy sprzedanej, możliwe jest dochodzenie roszczeń przeciwko sprzedawcy na zasadach ogólnych, tj. według reguł art. 471 i nast., k.c. i to zarówno obok jednoczesnego korzystania z instytucji szczególnych (art. 566 § 1 k.c.) jak i bez korzystania z tych instytucji. Różnice w regułach odpowiedzialności i trybie dochodzenia roszczeń na podstawie rękojmi i na zasadach ogólnych są istotne i jest rzeczą strony uprawnionej rozważenie określonych zalet i wad każdego z w/w reżimów odpowiedzialności. Korzystanie przez kupującego z wybranej podstawy odpowiedzialności sprzedającego wymaga spełnienia przesłanek przewidzianych tylko w ramach tej podstawy i nie obejmuje przesłanek przewidzianych w ramach innej podstawy.” Cały wyroku tutaj

Należy zatem uznać, że szkody wyrządzone przez produkt nie podlegają wyłączeniu roszczeń z rękojmi i gwarancji.

Warto przy tej okazji uznać za cenną regulację OWU OC AXY (par 6 pkt II ppkt 2), zgodnie z którą: „Ochrona ubezpieczeniowa nie obejmuje ponadto roszczeń o wykonanie lub należyte wykonanie zobowiązania oraz roszczeń o wykonanie zastępcze, jak również roszczeń wynikających z przepisów o rękojmi, niezgodności towaru z umową i gwarancji jakości. Jednakże ochrona ubezpieczeniowa obejmuje szkody będące następstwem niewykonania bądź nienależytego wykonaniazobowiązania (odpowiedzialność kontraktowa).”

Photo credit: Foter / Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported (CC BY-SA 3.0)

LIKWIDACJA SZKÓD - OBSŁUGA ROSZCZEŃ, ODPOWIEDZIALNOŚĆ rękojmia i gwarancja Brak komentarzy

OC pełnomocnika za spóźnione wniesienie apelacji

Maria Tomaszewska -Pestka 14 maja, 2014

Czy zaniedbanie przez pełnomocnika procesowego terminów do wniesienia apelacji powoduje odpowiedzialność cywilną pełnomocnika za szkodę z tą wynikłą ?

Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z 22.01 .2014 (I ACa 667/2013) uznał, że sam fakt wadliwego (np. spóźnionego lub obarczonego brakami formalnymi) wniesienia lub sporządzenia środka odwoławczego przez profesjonalnego pełnomocnika i spowodowane tym jego odrzucenie, nie stwarza jeszcze podstawy do odszkodowawczej odpowiedzialności tego pełnomocnika. Nawet bowiem poprawne sporządzenie i wniesienie środka zaskarżenia nie gwarantuje rozpoznania go na korzyść skarżącego.

Sąd badał OC pełnomocnika w oparciu o art 471 k.c. Analizował

a) należytą staranność pełnomocnika – sąd stwierdził bezspornie nienależyte wykonanie zobowiązania przez pełnomocnika (fragment uzasadnienia poniżej, cały wyrok u dołu strony),

b) szkodę -została ona wskazana przez powoda,

c) związek przyczynowy – sąd analizując sprawę będącą przedmiotem apelacji uznał że nie ma związku pomiędzy brakiem wniesienia apelacji a szansami uzyskania korzystnego dla powoda rozstrzygnięcia (fragment uzasadnienia poniżej, cały wyrok u dołu strony). Wg sądu, nawet gdyby pełnomocnik działał starannie, to apelacja nie zostałaby uwzględniona, tym samym spóźnione jej wniesienie nie miało wpływu na sytuację powoda,

Fragmenty uzasadnienia:

„(…) Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe w niezbędnym zakresie, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i w oparciu o te ustalenia dokonał oceny działania pełnomocnika powoda w kontekście przesłanek z art. 471 k.c.
Zgodnie z tym przepisem, w razie nienależytego wykonania zobowiązania dłużnik jest zobowiązany do naprawienia wynikłej z niego szkody, chyba, że nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które odpowiedzialności nie ponosi. Kwestia nienależytego wykonania zobowiązania przez profesjonalnego pełnomocnika, w zasadzie nie była kwestionowana i jest na obecnym etapie postępowania bezsporna. Niewątpliwie adwokat E.A., uchybiając terminowi do wniesienia apelacji, naruszył wynikający z łączącej go z S.O. umowy o zastępstwo prawne, obowiązek wykonania z profesjonalną starannością wszystkich czynności procesowych łączących się ze sprawą. Miarą owej profesjonalnej staranności jest dbałość o prowadzenie procesu z wykorzystaniem wszelkich dopuszczonych prawem możliwości zapewnienia zleceniodawcy uzyskania przez niego korzystnego rozstrzygnięcia.
W tym miejscu jednak podkreślić należy, że samo wykazania nienależytego wykonania zobowiązania nie jest warunkiem wystarczającym do ustalenia odpowiedzialność dłużnika. Jest ona bowiem uzależniona także od wystąpienia pozostałych przesłanek, tj. wykazania szkody oraz związku przyczynowego między faktem nienależytego wykonania lub niewykonania zobowiązania a szkodą.
W wyroku z dnia 19 grudnia 2012 r. II CSK 219/2012 (Biuletyn Sądu Najwyższego 2013/3) Sąd Najwyższy wskazał, że adwokat odpowiada za szkody wyrządzone mocodawcy wskutek własnych zaniedbań i błędów prowadzących do przegrania sprawy, której wynik byłby korzystny dla strony, gdyby pełnomocnik zachował należytą staranność, ocenioną przy uwzględnieniu profesjonalnego charakteru ich działalności. Pełnomocnik nie może zatem ponosić odpowiedzialności odszkodowawczej w każdej sytuacji, w której negatywnie zostały ocenione podjęte przez niego decyzje. W orzecznictwie ugruntowało się stanowisko, zgodnie z którym, profesjonalny pełnomocnik odpowiada za szkody wyrządzone mocodawcy wskutek własnych zaniedbań i błędów, wyłącznie wtedy, gdy prowadzą one do przegrania sprawy, której wynik byłby korzystny dla tej strony, gdyby pełnomocnik zachował należytą staranność (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2004 r. V CK 297/2004 Monitor Prawniczy 2005/1 str. 9). Oznacza to, że sam fakt wadliwego (np. spóźnionego lub obarczonego brakami formalnymi) wniesienia lub sporządzenia środka odwoławczego przez profesjonalnego pełnomocnika i spowodowane tym jego odrzucenie, nie stwarza jeszcze podstawy do odszkodowawczej odpowiedzialności tego pełnomocnika. Nawet bowiem poprawne sporządzenie i wniesienie środka zaskarżenia nie gwarantuje rozpoznania go na korzyść skarżącego.
Dlatego też w okolicznościach niniejszej sprawy, konieczne było dokonanie szczegółowej analizy postępowania w sprawie zakończonej postanowieniem Sądu Rejonowego w Wyszkowie z dnia 8 grudnia 2009 r. I Ns 481/2004.(…)

W świetle powyższego należało zatem przyjąć, że nawet przy starannym sporządzeniu apelacji przez pełnomocnika powoda i jej terminowym wniesieniu, brak jest uzasadnionych podstaw do postawienia tezy, że wynik tej sprawy byłby dla skarżącego korzystny. W rezultacie trafnie uznał Sąd I instancji, że nie istnieje związek przyczynowy pomiędzy uchybieniami jakich dopuścił się adw. E.A. przy sporządzaniu i wnoszeniu apelacji, a ostatecznym wynikiem sprawy I Ns 481/2004. W tych okolicznościach rozstrzygnięcie nie uwzględniające roszczeń powoda było zasadne (…)”

Cały wyrok do pobrania tutaj

LIKWIDACJA SZKÓD - OBSŁUGA ROSZCZEŃ, ODPOWIEDZIALNOŚĆ OC pełnomocnika Brak komentarzy

Regres ubezpieczyciela do pracownika

Maria Tomaszewska -Pestka 30 kwietnia, 2014

Pracownik ponosi odpowiedzialność za szkody na zasadach wskazanych Kodeksie Pracy . Jest to odpowiedzialność ograniczona do 3 krotności miesięcznego wynagrodzenia – patrz „Ograniczona odpowiedzialność pracownika”. Wyjątek stanowi odpowiedzialność za szkody wyrządzone przez pracownika z winy umyślnej, gdzie odpowiada do pełnej wysokości szkody.

Pracodawca zawsze ponosi odpowiedzialność za pracownika. Zatem Ubezpieczyciel OC także zawsze będzie odpowiadał za szkody wyrządzone osobom trzecim przez pracownika Ubezpieczonego.

Nie zawsze jednak jest jasne czy Ubezpieczyciel ma regres do pracownika.

Ubezpieczycielowi nie przysługuje prawo regresu gdy definicja Ubezpieczonego obejmuje także pracowników, np OWU OC Allianz. Podobnie, gdy OWU powołują definicje osób objętych ubezpieczeniem , np OWU OC z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej lub użytkowania mienia Ergo Hestii. W takiej sytuacji pracownik nie może być uważany za osobę trzecią do której Ubezpieczyciel może kierować roszczenie regresowe na podstawie art 828 Kodeksu Cywilnego

Wątpliwości budzą takie rozwiązania, gdzie nie ma definicji Ubezpieczającego albo osób objętych ubezpieczeniem, np OWU OC Warty. Ubezpieczyciel będzie odpowiadał za szkody wyrządzone przez pracowników Ubezpieczającego osobom trzecim, bo Ubezpieczający odpowiada za takie szkody. Jednak nie ma przeszkód aby Ubezpieczyciel po wypłacie odszkodowania kierował roszczenie do pracownika. Dla uniknięcia takiej sytuacji należy w umowie zastrzec zrzeczenie się prawa regresu do pracownika.

Foto: unsplash/craig garner

LIKWIDACJA SZKÓD - OBSŁUGA ROSZCZEŃ, ODPOWIEDZIALNOŚĆ regres do pracownika Brak komentarzy

Ważne: Strona wykorzystuje pliki cookies.